Robin Rozendal is een pseudoniem. Ze heeft bewust voor een pseudoniem gekozen om haar werk als auteur en illustrator gescheiden te houden van haar werk als filmmaker en fotograaf. Al heel vroeg is ze begonnen met schrijven en tekenen. Deze voorliefde heeft ze in 2010 nieuw leven ingeblazen door tekenles en schrijfcursussen te gaan volgen en ze is mee gaan doen aan schrijfwedstrijden. Dat ze voor het fantasygenre heeft gekozen is heel logisch. Ze is gek op verhalen, sprookjes en fantasy. Verloren Aluria is haar debuutroman en is het eerste deel van een geplande tiendelige serie genaamd Levende steden. De illustraties in dit boek komen allemaal van haar hand.
Verloren Aluria is een bijzonder verhaal. De auteur heeft een magische wereld – Erimaer – gecreëerd waarin steden een belangrijke rol spelen. Steden die leven, die gevoelig zijn voor de emoties van de inwoners en hun gesteldheid aanpassen aan deze gevoelens. Steden waarvan de (infra)structuur plotseling kan veranderen, zodat je nooit precies weet waar je aan toe bent. Steden met een ziel en een persoonlijkheid. Alsof ze een mens zijn.
De auteur begint het verhaal van de levende steden door de lezer mee te nemen naar de levende stad Zagrabe. Avalyne keert eenendertig jaar voordat de gebeurtenissen uit het heden plaatsvinden, terug naar haar geliefde Zagrabe, ook wel Saria genoemd. Er heeft een oorlog gewoed, landen zijn veroverd, steden ingenomen, zo ook Zagrabe. De Tshaèr is aan de macht, en regeert met ijzeren hand. Met behulp van zijn leger van Grijze mannen zuigt hij niet alleen het leven uit de bevolking, maar ook uit de levende steden. Het verzet is aangeslagen. Om hen nieuwe kracht te geven, is Avalyne naar Zagrabe gereisd in de hoop steun te krijgen van Hertogin Alderose – de vrouw van de Tshaèr. Voor de oorlog was Avalyne namelijk het kindermeisje annex onderwijzeres van de hertogin en haar zusje en ze hoopt dat Nera Alderose haar invloed ten positieve kan aanwenden om de wereld te redden van de dictatuur van haar man.
De proloog piekt de interesse, maar het duurt een tijd voordat deze duidelijk gelinkt wordt aan de huidige situatie. Waardoor het verhaal, zeker in het begin, niet echt mijn aandacht heeft veroverd. Regelmatig afgeleid en zeker geen pageturner. Toch is Verloren Aluria net prikkelend genoeg om door te blijven lezen.
Dit prikkelende zit in het verweven van verwikkelingen in het huidige Amsterdam – mei 2023 -, hetgeen dat zich afspeelt in Erimaer in mei/juni 5695 en wat deze gebeurtenissen te maken hebben met de proloog. Je wil achterhalen wat het verhaal van Enna Vere, haar oma Senna Vere en Thomas Doorn uit Amsterdam verbindt met de levens van de slaven Yaru, Merryn en Marthis in Erimaer. Wat hen allen verbindt met Avalyne’s leven. Langzaam neemt Robin Rozendal je mee in het ontwarren en verbinden van de vele draadjes. Naarmate de verhaallijnen zich ontvouwen, wordt de interesse meer gewekt. Beetje bij beetje weet de auteur mijn aandacht beter vast te houden.
De schrijfstijl zorgt verrassend genoeg – gezien haar werk als filmmaker, fotografe en illustrator, wat toch beeldende beroepen zijn – niet voor beelden in mijn hoofd. Waar dat precies aanligt, is me niet helemaal duidelijk. Het is niet zo dat de auteur niet gedetailleerd schrijft, maar er ontbreekt net iets om daadwerkelijk de beelden op te roepen. Hierdoor is er voor mij als beelddenker een bepaalde afstand tot het verhaal. De personages komen daardoor ook niet volledig tot leven. Ze blijven wat vlakker zonder saai te zijn. Hun levens zijn echter intrigerend genoeg. Dit is vooral te danken aan de flashbacks, die Robin Rozendal op een creatieve manier in de verhaallijnen verwerkt. Deze herinneringen vormen een interessant deel van het boek. De actiepassages komen qua beeldvorming beter uit de verf en daar zijn er gelukkig genoeg van.
De magische wereld, in het boek heet dit de ayem wereld, is wel een creatieve wereld. De bewoners uit deze wereld zijn fantasierijk en soms echt gruwelijk, zoals de Banayr. De al eerdergenoemde levende steden zijn sowieso een aanwinst. Ze vormen een brug naar actuele thema’s zoals de staat van de mensheid, de vormgeving van de diverse maatschappijen en de invloed van emoties, maar ook naar de leefbaarheid. De auteur kaart ook andere indringende onderwerpen aan zoals slavernij, oorlog, dictatuur, kolonisatie, bestaan meerdere werelden c.q. dimensies, verzet, samenwerken en verraad.
Met Verloren Aluria heeft Robin Rozendaal een debuut geschreven dat door de bank genomen naar meer smaakt. De nieuwsgierigheid is net genoeg aangewakkerd, de plot steekt goed in elkaar op een aantal momenten na. Deze paar situaties voelen wat onlogischer aan, zoals Enna die bewust achter een ijspilaar springt om niet geraakt te worden, terwijl ze ziet dat de ijspilaren steeds korter worden na een voltreffer, en daar zijn er velen van. Dan rijst de vraag waarom zou ze in Ishra’s naam achter een van deze willen schuilen. Mede, omdat Enna een intelligente vrouw is. Verder weet de auteur diepgang te creëren door de diverse vertelperspectieven. Het einde van het boek is wel abrupt. Opeens is daar een epiloog. Gelukkig is deze wel een goede opmaat voor het tweede deel.
De illustraties lijken mij een absolute meerwaarde, maar in het E-book komen ze wat minder tot hun recht. Net zoals een aantal andere zaken. Zo zou het fijner zijn als de lijst van personages, verklarende woordenlijsten en inhoudsopgave vooraan in het boek zouden staan. Zodat je als lezer ook weet dat deze items erbij zitten. Uiteindelijk heeft de schrijfster mij voldoende getriggerd om het tweede boek uit de serie te willen gaan lezen. Hopelijk lukt het haar om de volgende stap te zetten, zodat er ook daadwerkelijk beelden in mijn hoofd gevormd gaan worden. Verloren Aluria krijgt van mijn 3 sterren
Lisette
Boekencast
Genre: Fantasy
Uitgever: Zilverspoor
ISBN: 9789463084826
Uitvoering: E-book
Aantal pagina’s:
Publicatiedatum: april 2023
Dit recensie-exemplaar hebben wij ontvangen van uitgeverij Zilverspoor in ruil deze eerlijke recensie.
