Boekencast heeft iets unieks voor alle volgers. Een reeks columns geschreven door een wekelijks wisselende auteur. Vanaf 14 augustus lees je wekelijks onder deze banner een persoonlijk verhaal van een bekende auteur. Als Boekencast bestaan wij vanaf 1 juli en hebben wij, mede door onze leeservaring, ook een goede relatie weten op te bouwen met een groot aantal auteurs, naast het lezen en recenseren van hun werk. We hebben de auteurs benaderd met de vraag om een bijdrage te leveren aan ons blog middels een unieke en persoonlijke kijk op het thema ‘Lezen en schrijven met muziek’.
Het levert stuk voor stuk niet eerder gepubliceerd werk op van de auteur. We hopen dat je als lezer zult genieten van hun column. Wij publiceren hun bijdrage met trots, volledig en ongecensureerd. Heel veel leesplezier. En lees vooral hun boeken. Die zijn ook meer dan de moeite waard. Veel dank aan de auteurs die hebben meegewerkt.
Michiel Geurtse schrijft, dicht en speelt wel eens in een theater. Onder MichielZiet schrijft hij columns over het dagelijks leven. Als Michiel Geurtse vooral over zijn zoon waar hij de mantelzorg over heeft.
Als auteur heeft Michiel twee boeken op zijn naam staan: Piet Kreel is nog wel en Tom Kreel is nog steeds.
Naast schrijven, speelt en regisseert hij theater en is hij een echte boekenwurm… Voorkeur Fantasy.
De naald langzaam losgelaten op een groef. Piepend en krakend volgt het spoor. Links en rechts wat stof opvangend om daardoor nog meer te kraken. Het vinyl als een zwarte snelweg onder hem. De luisteraar nog even in spanning latend wat er komt.
Dan in de verte klinkt het geluid van een piano uit de speakers. Als een stoomlocomotief uit een zwarte tunnel zwelt het pianogeluid aan. De toon wordt letterlijk gezet.
Met grote stampvoeten doen de gitaren zwaar hun intrede. Vergezeld door snerende extra gitaren gelijkende een zwerm bijen die de luisteraar compleet overvalt. Hypnotiserend en bonkend als kloppende aderen marcheert een kakofonie aan geluiden de trommelvliezen binnen.
Het orgasme bereikt bijna hoogtepunt
Wanneer plots alles stopt en de piano voor heel even als een kabbelend beekje klinkt. Heel even mag de naald rustig door de groeven varen. Totdat ze het warm krijgt van een alles verschroeiende gitaar.
Boos is zacht uitgedrukt. De zanger is woest. Zijn vijand is een bloedzuiger, heeft de inhoud van een luchtballon, een vin op zijn rug. Hij spuwt de woorden over de luisteraar.
Hij veegt de woorden van zijn gezicht en de akkoorden van zijn schouders. Het liedje raast als een orkaan over hem heen en voordat hij het weet belandt hij in een luie zondagmiddag. Wat was er zojuist toch allemaal gebeurd?
Muziek.
Dat gebeurde er.
Een verhaal in drie minuten en zo’n veertig seconden, geschreven door een woedende man die zich benadeeld voelde en dit reflecteerde in een mini-epos met zijn band. De naald glijdt door naar het label aan het einde van kant A. De arm heft zich automatisch op en gaat terug naar af. Klaar met deze zijde.
De luisteraar nog niet. Hij zit in positieve shock na te genieten van alle verhalen die zich in een krappe driekwartier over zich zijn uitgestort.
De platenspeler wacht geduldig tot hij zover is voor kant B.
Hij klimt nog eerst in de pen. Maakt notities, leeft zich in. Schrijft een door de muziek losgebroken emotie op zijn eigen epische melodielijn op.
Wat zong hij ook alweer? Dood op twee benen? Woede, onmacht, maar ook zegevierend als Ben Hur op zijn paardenspan.
De scribent schrijft over hoe de held van ver in de horizon langzaam verschijnt met zijn leger en als een zwerm bijen de vijand de een na de andere steek toebrengt. Aan het einde wanneer hij de genadeslag toebrengt. Voelt hij zich goed.
De scribent voelt zich goed.
De luisteraar voelt zich goed.
Ik voel me goed.
