Lezen, schrijven, luisteren, vallen en weer opstaan – Annerieke de Vries

Vandaag: Schrijfster Annerieke de Vries. Negen jaren en acht versies had het debuut van Annerieke nodig om het levenslicht te kunnen zien. Daarna ging het snel. Op dit moment heeft Annerieke op een dag in de week in loondienst na, zich helemaal op het schrijven van boeken en het geven van lezingen gestort.

‘Wat leest u zelf graag?’ vroeg iemand uit het publiek.
De auteur aarzelde even en zei toen: ‘Ik lees niet als ik schrijf, dat leidt me teveel af van mijn eigen werk. En, eigenlijk ben ik altijd aan het schrijven,’ voegde hij er met een klein lachje aan toe.
Ik was bij een lezing van Arthur Japin en nooit eerder was ik zo blij met een antwoord. Als boektitels, namen van auteurs en oordelen me bij de bijeenkomsten met mijn schrijfgroep om mijn oren vliegen, dwaal ik af. Ik kan niet meepraten, want lezen en schrijven, het past me niet. Het voelt voor mij alsof ik een popsong hoor en direct daarna gedwongen wordt een nieuwe melodie te bedenken. Als ik een boek lees, lukt het me niet om schrijvend bij mezelf te blijven.

Raar, hoe het brein van mens tot mens verschilt. Met mijn schrijfvrienden praat ik veel over ons individuele schrijfproces, want worstelen doen we alle zes. Ook strijden we met zaken als discipline, meters maken, we leren van elkaar en geven tips. Als een van ons weer eens te maken heeft met een teleurstelling, moedigen de anderen heel hard aan om vooral door te zetten. Hoppa, je droom achterna!
In de schrijfweekenden die we onszelf gunnen, gaan we na het ontbijt uit elkaar. De een kruipt met een sjaal om en dikke sokken aan weg in de kussens van een donkere en stille hoek, de ander zit op een rechte stoel aan een tafeltje dichtbij de koffiemachine. Er zijn er ook die een plek onder een boom zoeken waar de bladeren het zonlicht filteren en waar de vogeltjes kwetterend ruzie maken om van de mezenbol te snoepen. Geef mij een laptop, bloem en een bij en ik ben volmaakt gelukkig. Met de vogels én met een JBL-boxje gekoppeld aan Spotify op een net hoorbare stand, schrijf ik fijn. Op dit moment zijn Franse chansons favoriet. Ik vergeet dan de tijd en kan uren achter elkaar schrijven tot ik ineens de JBL een ram geef. Ik zit vast, maar ook in stilte typen mijn vingers niet verder. Paniek, zelfverwijt over wat ik in godsnaam aan het doen ben en totale ontreddering. Toen me dit de eerste keren overkwam dacht ik dat het gebeurd was, het schrijven aan een manuscript (wie ‘WoestHaar en Riek’ heeft gelezen, weet dat dramatiek voor Riek niet vreemd is). Tegenwoordig raap ik mezelf sneller bij elkaar. Ik sleur mijn teckel uit haar warme mand en ga lopen nadat ik mezelf de opdracht heb gegeven dat wanneer ik terug kom, ik weet hoe ik verder moet. Op de een of andere manier zijn mijn hersenen in ruste in staat om verrassende oplossingen aan te dragen. Hoe het werkt? Geen idee. Leve lieve teckel Sien die mijn veelal zittende lijf met regelmaat in beweging zet!

Naast de muzikale ondersteuning, had ik voor de roman ‘Ondersteboven’ ook beeld nodig. Ik moest in het verdriet van mijn hoofdpersonage dalen. Het boek gaat over het rouwproces van een moeder die haar zoon door zelfdoding heeft verloren. Een op waarheid beruste roman, in opdracht geschreven. Een neef van de overleden zoon heeft van de favoriete song een clip gemaakt; een hommage voor Rogier Hulst. Een prachtig eerbetoon.
Zodra de violen strijken en Rogier in zijn bijzondere stoel in beeld komt voel ik verdriet. Automatisch blèr ik met de tekst van het nummer mee en als de lijkwagen verschijnt met daarachter tientallen vrienden op een skateboard ben ik in tranen. Na tig keer kijken en luisteren nog steeds. Alleen op deze manier kon ik in een klein beetje de buurt komen van de wanhoop en de intense droefheid van mijn hoofdpersonage.
De naam van de band van het nummer ‘Be Somebody’ is Slew Jones. De clip is prachtig!

Soms ben ik zo onder de indruk van een persoonlijk verhaal dat ik het, ook al is het minimaal, een plek wil geven in mijn werk. Zo hoorde ik voormalig minister Grapperhaus bij DWDD vertellen over de uitvaart van zijn eerste vrouw. Haar kist werd de kerk ingedragen met een nummer van The Beatles dat ik niet kende: Golden slumbers / Carry that weight. Wat een kracht!
In mijn nieuwe thriller heeft Maud, de mortuariummedewerkster, (ja! Ze keert terug!) een bijzondere ringtoon gekregen ☺.
‘Een duistere plek’ is het vervolg op ‘Sluipwesp’ en wordt in het najaar door de Crime Compagnie uitgegeven.

Annerieke de Vries
2018 Thriller ‘Sluipwesp’
2019 Roman ‘Een doorleefd afscheid, roman over een doorleefd afscheid’
2020 Roman ‘Ondersteboven’
2021 Roman ‘WoestHaar en Riek’
2023 Thriller ‘Een duistere plek’

www.boekenart.nl

Share

You may also like...

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *