Vandaag: Schrijfster Ellen Rink (Lina) bekend van onder andere de boeken Crash, Semper Fi, Ooit zal ik je weer zien en haar laatst uitgegeven boek De burgerwacht. Naast schrijven, werkt Ellen als trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs en is ze zwanger van haar derde kindje.
Schrijven met muziek – Ellen Rink
Ten eerste: wat superleuk dat ik iets voor jullie mag schrijven!
Dan: de column, schrijven met muziek. Het is sowieso een onderwerp dat me aanspreekt. Over lezen met muziek kan ik niet meepraten. Ik schrijf zoveel (en ben daarnaast druk met mijn werk als trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, mijn twee zoons en huidige zwangerschap, dat lezen er helaas al tijden bij inschiet. Erg slecht voor een auteur, I know …), maar schrijven met muziek is vaak een MUST voor mij.
Ik heb dus kinderen. Twee redelijk luidruchtige kinderen. Mijn vriend is ook niet van het stille type. Er staat daarnaast altijd wel een apparaat aan hier thuis. Een TV, de Playstation, een Ipad (met van die leuke YouTube filmpjes – not) of er wordt gewoon gespeeld met vriendjes of gepraat. Allemaal niet erg, maar ik heb niet de luxe van een eigen werkkamer of kantoortje. Ik heb inmiddels bijna twintig boeken geschreven aan de eettafel en ik gok dat dat nog wel eventjes zo blijft. Heb ik daar de focus voor, schrijven met een gezin om me heen? Uiteraard niet. Mijn focus is negen van de tien keer zwaar bagger en dat zal met de baby straks niet beter worden. Gelukkig heeft meneer Bose daar iets op gevonden, namelijk een koptelefoon met noise cancelling. Dé uitvinding van de eeuw, als je het mij vraagt. Zet het ding op en start een muziekje en je waant je in een heel andere wereld. Erg nodig als je je wilt kunnen concentreren en de rest wilt buitensluiten. Dus: schrijven met muziek uit bittere noodzaak.
Er zijn ook momenten dat ik alleen ben en schrijf. Dat zijn de avonden dat de kids slapen en vriendlief aan het voetballen is (of rustig iets zit te kijken) of dat de kinderen op school zitten. Dan is het stil in huis en zou ik in principe prima kunnen schrijven, want: geen lawaai. Maar … vaak gaat er dan alsnog muziek aan. Waarom? Sfeer. Ik kan me zoveel beter in een verhaal verplaatsen wanneer ik in de juiste stemming ben en me kan begeven in de parallelle wereld van mijn boek. Dan praat ik niet over muziek van Justin Bieber, Boef of Beyoncé. Nee, ik luister scores van films. Geen soundtracks, want op een soundtrack staat vaak gezongen muziek. Ik heb alléén de muziek nodig, geen stem. Scores dus. En het is afhankelijk van het verhaal (of scène), welke muziek ik luister. Soms schrijf ik een verdrietige scène, daar hoort dan verdrietige muziek bij. Als ik namelijk een prima dagje heb, de zon schijnt en ik zit lekker te schrijven, strookt mijn stemming niet met de scène die geschreven moet worden. Zielig muziekje aan, en hoppa! De zinnen vliegen eruit.
Er is ook achtergrondmuziek. Dat is muziek die ik gebruik wanneer het druk is in huis en ik gewoon rustig wil schrijven. Het is prima muziek voor iedere gelegenheid, zeg maar. Ook wil ik mezelf soms in de stemming brengen voor iets spannends of juist iets romantisch. Voor alles heb ik een muziekje. Mijn ‘Op herhaling-lijst’ in Spotify staat dan ook vol met de meest vreemde combi’s, want als ik naar mijn werk rijd dan luister ik geen scores (i.v.m. wegdroom-gevaar).
Hier mijn favoriete scores voor het schrijven van mijn boeken:
Outlander / Bear McCreary (Favoriet: The Key To Lallybroch)
Vikings / Trevor Morris (Favoriet: Reunion and Final Rest)
Bridgerton / Kris Bowers (Favoriet: Come With Me)
Daarnaast luister ik graag naar Thomas Newman, Abel Korzeniowski, Patrick Doyle, Craig Armstrong en Aaron Zigman. Ik vind het nummer (geen idee hoe je het uitspreekt) Lívstræðrir van John Lunn en Eivør prachtig, dit is van The Last Kingdom. Maester van Ramin Djawadi is ook schitterend, van Game Of Thrones.
Genoeg te luisteren. Ik kan niet zonder!