‘vandaag: K.R. Valgaeren (1979), een Vlaams auteur die vooral Gotic Novels schrijft. Hij hanteert een typerende meesterlijke schrijfstijl, gebruik makende van historische settings, eeuwenoude mysteries en klassieke gruwel. Leuk weetje is dat hij zijn boeken schrijft op de klassieke manier, met de hand en de vulpen.’
‘Over woorden en noten’ – Kevin Valgaeren
Toen ik de vraag kreeg om iets over muziek en literatuur te schrijven, begon ik na te denken om vervolgens tot een schokkende vaststelling te komen, met name dat ik veel meer naar muziek luister dan dat ik aan het lezen of het schrijven ben. En dat terwijl ik dacht dat het geschreven woord elke minuut van mijn leven inpalmt wanneer ik niet in de boekhandel ben, mijn gezin entertain, een film kijk of een videospelletje speel. De waarheid is dat ik naar muziek luister wanneer ik schrijf, wanneer ik lees, wanneer ik in de boekhandel ben, wanneer ik mijn gezin entertain, wanneer ik een film bekijk én wanneer ik een videospelletje speel. Dat was dus even slikken.
Op dit moment luister ik naar de vijfde symfonie van Ludwig van Beethoven in een uitvoering door het Berliner Philharmoniker onder leiding van Herbert von Karajan. Ik ben dus niet de schrijver die een passend muziekje uitkiest voor die ene spannende scène en ik zal ook niet per se naar een ballade grijpen als ik een intiem moment tussen geliefden moet bedenken. Ik luister doorgaans naar waar ik op het gegeven moment zin in heb. De voorwaarde is wel dat tijdens het lezen en schrijven de muziek instrumentaal is of, uitzonderlijk, dat er gezongen wordt in een taal die ik niet begrijp. Een gezongen lied verstoort mijn concentratie, terwijl instrumentale muziek die bestendigt. Het mag dan ook niet verbazen dat ik een groot liefhebber ben van filmmuziek, jazz en klassieke muziek.
Twintig jaar geleden heb ik tabula rasa gemaakt met mijn cd-collectie. Ik heb die schijfjes nooit aantrekkelijk gevonden, vooral niet de breekbare plastic doosjes waar ze in opgeborgen werden. Ik bewaar mijn muziek digitaal, op een externe harde schijf. Die schijf staat overigens tamelijk vol. Mijn verzameling is groot. Ik ken slechts een persoon die meer muziek bezit dan ik en dat is mijn schoonvader in wiens woonkamer duizenden cd’s en lp’s staan uitgestald. Het woord ‘bezit’ is hier belangrijk. Zoals ik eigenaar wil zijn van de boeken die ik lees, zo wil ik ook eigenaar zijn van de muziek die ik beluister. Het mag dan gaan over digitale bestanden, ze werden eerlijk gekocht en netjes opgeslagen op de harde schijf. Ik maak ook gebruik van Spotify, maar alleen als ik iets nieuws wil ontdekken, of iets wil op voorhand wil beluisteren, waarna ik al dan niet overga tot een aankoop.
Hoe weinig ik om cd’s geef, hoe enthousiaster ik word van vinyl, langspeelplaten. Sinds een paar jaar verzamel ik mijn favoriete soundtracks en jazz albums op vinyl en dat om verschillende redenen. In tegenstelling tot een zilveren schijfje is een plaat a thing of beauty. Een naald die je voorzichtig laat vallen op een tollende, zwarte plaat en die via een spiraal van geluidsgroeven ongeveer twintig minuten lang gestaag naar het gaatje reist. Met een plaat wordt muziek plots tastbaar; een ervaring die ik met een cd nooit heb gehad. Daarbij beleef je muziek op een heel andere manier wanneer je die op plaat hoort. Op Spotify consumeer je nummers en naar een plaat luister je. Ik bedoel daarmee dat je op een app skipt, forward, liked en ik weet niet wat nog allemaal. Je betaalt immers voor een onuitputtelijk aanbod, dus kan je proeven naar believen, zonder je schuldig te voelen over een miskoop. Een plaat moet je laten begaan, van begin tot einde, van kant tot kant. In het beste geval kan je de naald optillen en mikken op het begin van een bepaald nummer, maar dat lukt even vaak dan het mislukt. Bovendien is de geluidskwaliteit van een goed gemixte plaat onevenaarbaar met die van een cd, wat vreemd is als je beseft dat platen al een eeuw meegaan en een cd slechts enkele decennia.
Noten zijn dus even belangrijk voor mij als letters. Wie had dat ooit gedacht? Het verschil tussen beide is dat ik van letters best wel wat kan maken, terwijl ik geen enkel instrument kan bespelen. Tenzij de triangel, op voorwaarde dat ik goed begeleid wordt.
