Boekencast heeft iets unieks voor alle volgers. Een reeks columns geschreven door een wekelijks wisselende auteur. Vanaf 14 augustus lees je wekelijks onder deze banner een persoonlijk verhaal van een bekende auteur. Als Boekencast bestaan wij vanaf 1 juli en hebben wij, mede door onze leeservaring, ook een goede relatie weten op te bouwen met een groot aantal auteurs, naast het lezen en recenseren van hun werk. We hebben de auteurs benaderd met de vraag om een bijdrage te leveren aan ons blog middels een unieke en persoonlijke kijk op het thema ‘Lezen en schrijven met muziek’.
Het levert stuk voor stuk niet eerder gepubliceerd werk op van de auteur. We hopen dat je als lezer zult genieten van hun column. Wij publiceren hun bijdrage met trots, volledig en ongecensureerd. Heel veel leesplezier. En lees vooral hun boeken. Die zijn ook meer dan de moeite waard. Veel dank aan de auteurs die hebben meegewerkt.
Vandaag: Erik Persoons is een in 1965 in Vlaanderen geboren theatermaker en schrijver. Hij schreef o.a. thrillers, een tweetal biografieën van een jonge vrouw met Borderline, jeugdboeken en diverse theaterproducties.
Omdat Persoons wel van uitdagingen houdt, lanceerde hij daarnaast in 2016 een tot dan toe ongezien project: het schrijfexperiment. Het is een project waarbij hij scholen en kinderen die individueel willen meewerken, probeert te prikkelen en te stimuleren om een verhaal in te sturen gebaseerd op een kleine opgave die hij heeft opgesteld. Waar bij schrijfwedstrijden er meestal een prijs voor de allerbeste wordt uitgereikt, pleit Erik ervoor dat iedereen winnaar is.
Op de vraag waar de veelzijdige duizendpoot Erik momenteel mee bezig is, komt dit weinig verrassende antwoord: ‘Als ik alles moet opnoemen waar ik mee bezig ben, gaan we niet met een paar zinnen toekomen, vrees ik.
Vermeldenswaardig is zeker dat het tweede verhaal van de Safari Sisters er in het najaar aankomt: De Safari Sisters en het elixir van Enquist.
Verder heb ik ook nog een aantal manuscripten die klaar liggen om naar de uitgeverij te sturen, maar geduld kan een mooie deugd zijn. Teveel uitbrengen op korte termijn kan bij de lezer misschien een verzadiging teweeg brengen.
Een feit is dat er de laatste hand is gelegd aan een kindergriezelverhaal met prachtige illustraties, een psychologisch drama, een Young Adult (samen geschreven met een collega) en dat ik verschillende projecten met de Young Readers Foundation, waar ik de voorzitter van ben, heb voltooid en terug aan het voorbereiden ben. Vooral de samenwerking met een school in Ukunda, Kenya, blijft een bijzondere uitdaging’.
Zijn column voor Boekencast laat weer een nieuwe kant van Erik zien. Zijn muzikale kant.
Of ik zin heb in een interview? Top100 hitlijst van Klara rechtstreeks vanuit de vertrouwde studio in de Reyerslaan?
Ik dacht het wel!
Als ik de telefoon neerleg, kijk ik toch even spiedend rond. Geen gezichten die moeite hebben om in de plooi te blijven, geen proestende familieleden. Ik loer toch even achter de, uit de kluiten gewassen, kamerplant of er geen verborgen camera staat opgesteld. Langzaam keert de gemoedsrust terug en kom ik tot het besef dat ik wel degelijk ben gevraagd om volgende zaterdag mijn verhaal te brengen over het onafscheidelijke pact tussen mijn schrijfsels en de muziek die op de achtergrond klinkt als ik bepaalde emoties kracht wil bijzetten.
Ik ben geen muziekkenner en beheer zeker geen breed repertoire aan crooners of klassieke meesterwerken. Daarom zie ik mij dikwijls genoodzaakt om steeds dezelfde muziek repetitief af te draaien als ik een bepaalde emotie of spanning wil weergeven in mijn verhaal. Hierbij moet ik toch even aangeven dat ik, hoewel ik misschien een slecht figuur sla als het gesprek over toonladders en a-mineur gaat, kan genieten van muziek. Mijn interesse is ook heel breed, van klassiek, jazz, blues tot hardrock en zelfs alternatieve muziek kan ik smaken als ik voel dat de artiest er zijn ziel heeft ingestopt.
Bepaalde songs of muziekstukken heb ik, als ik schrijf, nodig om te presteren zoals een verspringer op een atletiekmeeting steevast zal vragen aan het publiek om ritmisch mee te klappen als hij of zij een sprong naar een nieuw persoonlijk of wereldrecord gaat wagen.
Als ik een hoofdstuk wil afsluiten met een cliffhanger, de lezer wil laten proeven van de elektriciteit die in de lucht hangt, de geladenheid naar een zeker crescendo moet groeien, zal ik, voor mijn huisgenoten tot vervelens toe, dezelfde muziek steeds opnieuw afspelen. Dit heeft als gevolg dat ofwel ikzelf ofwel mijn echtgenote en/of kinderen genoodzaakt zijn om met oortjes of een koptelefoon rond te lopen. Toegegeven, het kan voor sommigen vervelend zijn als ze tien keer na elkaar ‘O Fortuna’ van Carmina Burana, in 1936 door de componist Carl Orff op muziek gezet, moeten doorstaan. Ikzelf heb die boost echter nodig om mijn personages even wervelend als de muziek op papier te zetten.
Zo heeft elke emotie die ik wil uitdrukken op papier wel een equivalent in een song waarbij de gevoelens die vrijkomen op mij zoveel indruk maken dat het schrijven van sentiment of deze sensatie veel gemakkelijker wordt. Naargelang de sfeer die ik probeer weer te geven, weerklinkt er dan iets klassieks uit de boxen, Erik Satie staat bij mij ook heel hoog aangeschreven, of luister ik liever naar iets jazzy en is het de harmonica van Toots Thielemans die me kan verblijden. Soms mag, of moet het zelfs iets melodramatischer zijn en word ik meegesleept door Within Temptation of zelfs Les Mémoires Blessées van Dark Sanctuary.
Het blijft echter een feit dat voor mij schrijven en muziek onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Als ik dit in een interview, op de radio, aan zovele luisteraars mag verkondigen, word ik vrolijk en loop ik fluitend door het huis.
Waarop mijn huisgenoten tot mijn grote verbazing terug hun oortjes inpluggen of de koptelefoon uit de kast wordt gehaald.
zie: www.erikpersoons.com
