Ik zou deze recensie graag starten met een spoileralert. Boek 1, Verloren wereld, en boek 2, Verloren zoons, zijn niet los van elkaar te lezen. In boek 2 gaat het verhaal gewoon verder waar je in deel 1 gebleven was. Dus als je Verloren wereld nog niet gelezen hebt, zou ik dat zeker eerst doen voor je deze recensie leest. Je gaat het je niet beklagen! De recensie van Verloren wereld lees je op deze link: https://www.boeken-cast.nl/review/pangaea-boek-1-verloren-wereld-tycho-scholten/
Tycho Scholten studeerde filosofie met een minor rechten aan de KU Leuven. In 2018 schreef hij het eerste deel van de Pangaea trilogie Verloren wereld. Naast verhalen schrijft hij ook graag gedichten, toneelstukken en essays. Tycho Scholten heeft een broer, Uri. Met hem fantaseerde hij al van kinds af aan over werelden en (ridder)verhalen. Nog altijd brainstormen ze met veel plezier over wereldbouw, schrijven en meer. Verloren zoons is opgedragen aan Uri.
In Verloren zoons pikken we het verhaal van Xugan en zijn vrienden terug op. Hij heeft net ontdekt dat Minhue niet zijn echte moeder is en dat zijn vader de koning van Atlantis was. Was, want hij heeft hem, zonder dit te weten, eigenhandig helpen vermoorden. Nieuws dat enorm hard binnenkomt. Ondertussen bouwt Vasim, die in Verloren wereld Kiwo-Sa heeft uitgemoord en uitgebrand, verder aan zijn Egaarse keizerrijk. Hij wil Pangaea veroveren en keizer worden van de hele wereld. Gaat Xugan als rechtmatige koning van Atlantis een nieuwe revolutie starten en de stad redden van de bezetting door Findor, de leider van de volksrepubliek? Kunnen hij en zijn vrienden iets doen aan het geweld in Pangaea? Dat lees je in Verloren zoons.
Net zoals in Verloren wereld begint ook Verloren zoons met de kaart van Pangaea. Op die manier kun je de queeste van Xugan en zijn vrienden weer goed volgen. Het is een kaart van het echte oude Pangaea, dus een mooi staaltje geschiedenis. Daarna worden er, net als in Verloren wereld, terug citaten toegevoegd. Omdat je dit herkent van deel 1 ben je ook nu weer nieuwsgierig waar deze naar verwijzen in het verhaal. De auteur koos voor citaten van en uit Sophocles, Genesis en Epictetus. De filosoof in de auteur beleeft volgens mij veel plezier aan het zoeken naar de gepaste citaten. Hij heeft ze alleszins weer treffend weten te kiezen! De auteur koos voor een proloog om deel 1 even kort terug aan te stippen. Het einde van Verloren wereld wordt herverteld, maar nu door de ogen van een ander personage. In deel 1 wordt het verteld vanuit Minhue. Nu vertelt Xugan hoe hij die passage beleefd heeft. Ik vind dit prachtig gedaan, je weet waar het vorige verhaal gestopt is zonder teveel in herhaling te vervallen of opsommingen te gebruiken.
Pangaea, Verloren zoons is helemaal volgens dezelfde stijl opgebouwd als deel 1, Verloren wereld. Het verhaal bestaat uit verschillende grotere delen. Elk deel vertelt het verhaal van een personage dat van belang is voor het verhaal. Deze personages komen afwisselend en regelmatig terug. Dit zorgt dat je wilt blijven lezen, want het verhaal van het ene personage wordt even onderbroken voor een intermezzo van een ander personage. Dit vergroot ook de spanning. Er zijn 59 korte hoofdstukken.
Door het gebruik van dezelfde stijl lijkt het alsof je 1 dik boek leest, in plaats van 2 aparte delen. Ik vind dit een meerwaarde voor de leeservaring. De auteur schrijft in het personaal vertelperspectief. Echter, wanneer het personage iets denkt, schakelt hij over naar het ik-perspectief. In boek 1 stoorde dit mij. In deel 2 heeft hij hetzelfde gedaan, maar de gedachten worden nu cursief gedrukt. Zo is het verschil tussen vertellen en denken duidelijker en vormt dit minder een struikelblok tijdens het lezen. De dialogen in Verloren zoons zijn mooier en dieper uitgewerkt dan in Verloren wereld. Daarin merk je toch wel de groei van de auteur als schrijver! Een paar keer gebruikt de auteur een heel plotse overgang tussen 2 scènes of tijdsperiodes. Dit zonder een witregel, het starten van een nieuwe alinea. Dit is verwarrend tijdens het lezen. Dit had wat mooier afgewerkt mogen worden.
De cover, ontworpen door Marijke van Leeuwen, Serhii Bobyk en Marc Anonio Bartelloni, is een mooie samenvatting van de rode draad doorheen het verhaal. Er is gekozen voor dezelfde stijl als in boek 1 Verloren wereld. Op deze manier vormen ze samen een mooi geheel in je boekenkast. De titel is op dezelfde manier vormgegeven, de kleuren zijn anders; lichter en hoopvoller. Omdat de personages hopen op een lichtere en hoopvollere tijd? Of omdat het verhaal hoopvoller is? Dat mag je zelf ontdekken in Verloren zoons.
In Verloren zoons zitten weer hele mooie thema’s verwerkt waarvan er een aantal ook nu nog steeds actueel zijn. Zo is er de mooie band tussen zoon, adoptiemoeder en biologische moeder. Het verwarrende en loyale zoeken hierin. Er is het politieke thema van koning versus volkspartij, van edellieden versus werkvolk, van koninkrijk versus keizerrijk/republiek. Iets dat altijd geleefd heeft en helaas nog steeds leeft. Het gaat over geloven en geloofsovertuigingen. Over het zoeken naar het pad van verlossing. Hoe ver ga je daarvoor? Ten koste van vrienden en levens van mensen die dit in de weg lijken te staan?
“Dit is het pad naar mijn verlossing en dat is nou eenmaal geen gemakkelijke weg.”
Verloren zoons gaat over familiebanden, verraad, lotsbestemmingen, het nemen van je verantwoordelijkheid. Over rassenverschillen en “rasecht” zijn. Iets dat we helaas kennen uit Wereldoorlog Twee. Hier gaat het tussen mensen en mensachtigen (magiërs). Dit alles verteld via een heel mooie, beeldende, toegankelijke schrijfstijl en overgoten met een mooie saus van wijsheden, geschiedenis en poëzie. Toch wel kenmerkend voor de auteur.
“Een strijd is snel ontketend, maar is het even makkelijk om een volk te verenigen voor een gezamenlijk doel?”“Zij is deel van deze plek, deel van het zand en de palmschaduw, van de dorst en het lessen. Zij is de woestijn.”
Het herbeleven van trauma en het verwerken ervan komt ook knap aan bod! De auteur heeft in dit deel het dissociëren mooi uitgelegd. Zowel de beleving als hoe je eruit kunt geraken. Heel knap!
Ik was wat bang dat deel 2 meer van hetzelfde zou zijn en daardoor langdradig zou gaan aanvoelen, zeker omdat het toch ook wel weer een vrij dik boek is. Dit is echter absoluut niet het geval! Het blijft even spannend en interessant! Je stapt terug op je paard en het gaat weer in galop Pangaea door. Pangaea, Verloren zoons is, net zoals Verloren wereld, een mengeling van fantasy, magie, geschiedenis en levensechte emoties. Het is een verhaal vol doorzettingsvermogen en liefde. En dit alles overgoten met de kenmerkende saus van deze auteur: filosofie en poëzie.
Tycho Scholten heeft ook nu weer gekozen voor een heel open, nazinderend einde. Helaas is deel 3 nog niet verschenen. Deze keer zal ik dus wat langer moeten wachten om te weten hoe het verder gaat met Xugan en zijn vrienden. Ik verlaat voorlopig met spijt Pangaea en zijn bewoners die ik ondertussen zo goed ken. Verloren zoons is een verrassende, spannende pageturner. Daarom krijgt het van mij 4,5 magische sterren!
Ellen Boutsen
Boekencast
Genre: fantasy en science-fiction
Uitgever: Zilverbron – Zilverspoor
ISBN: 9789463083973
Uitvoering: e-book
Uitgave: augustus 2021
Met dank aan Uitgeverij Zilverbron voor dit recensie-exemplaar in ruil voor een eerlijke recensie.
