Een prachtige foto op de voorkant verbeeldt een Egyptische tombe. Dat ziet er goed uit! Het boek wordt aangeprezen als een historische thriller en wordt vergeleken met Dan Brown. Nieuwsgierig lees ik de achterkant van het boek: “Wenen, 1894.Het personeel van het Kunsthistorisch Museum in Wenen doet een gruwelijke ontdekking in een ondergrondse opslagruimte. In de sarcofaag zit niet langer een mummie uit het Oude Egypte, maar het zorgvuldig gemummificeerde lijk van Alfons Strössner, een beroemde egyptoloog die kortgeleden nog springlevend was.” Dit wekt gelijk mijn interesse.
Wie is Oliver Pötsch? Hij is een geboren in München. Voor hij zich toelegde op schrijven was hij scenarioschrijver. Hij heeft al vele romans op zijn naam staan die niet vertaald zijn. Het boek van De doodgraver was de eerste historische thriller van Oliver Pötsch die vertaald werd in het Nederlands en zich afspeelde in Wenen rond eind 1800 en detective Leopold von Herzfeldt en doodgraver Augustin Rothmayer als hoofdpersonen heeft net als in dit boek.
Het is een lekker dik boek, 432 pagina’s, dat je mee neemt naar het Wenen van 1894. Een kaartje aan de binnenkant van het boek, een overzicht van de hoofdpersonen in het boek en een verklarende woordenlijst voor de Weense woorden maken het compleet. De verklarende woordenlijst heb ik nog wel eens geraadpleegd tijdens het lezen van het boek want die Oostenrijkse/Weense woorden waren toch wel bijzonder, zoals wappler, zumpferl of piefke. Een zogenaamde ‘ankh’ , symbool voor het eeuwige leven, sierde het begin van ieder hoofdstuk.
Het boek vertelt het verhaal van Julia, politie fotografe en alleenstaand moeder van Sissi die doofstom is. Zij huurt een kamer van een hoerenmadam en heeft een relatie met Leopold van Herzfeld, inspecteur bij de politie. Er lopen twee verhaallijnen, die van de gemummificeerde professor Alfons Strössner en de moord op zogenaamde schandknapen. Deze twee verhaallijnen blijken op een wonderlijke manier bij elkaar te komen. Na de proloog wanneer je nog gewoon in het nu bent, begint het eerste hoofdstuk met de zin: “Drie, twee, een, nu! Het mengsel van magnesium, kaliumchloraat en antimoonsulfide ontplofte met een harde knal, het siste en rookte en heel even werd het onnatuurlijk licht in de donkere opslagloods.” Julia maakt dus een foto en in eerste instantie denk je wat doe je nu moeilijk tot je beseft dat je in 1894 bent en dat fotograferen voor die tijd erg bijzonder was. Oliver Pötzsch neemt je op deze manier mee naar Wenen in 1894 Hij schrijft filmisch en voor je het weet verbaas je je over de standsverschillen, de tijdsgeest en de stad. Het lijkt zo echt alsof je een tijdreis hebt gemaakt. Je begint mee te puzzelen en na te denken wat het verband is tussen de zaak van de schandknapen en de mummie of is er misschien geen verband en is het afleiding? Daar ga je vanzelf achter komen als je het boek leest.
Het boek is onder andere opgedragen aan “een kleine Belgische detective over wiens verzonnen zaken ik tijdens het schrijven veel en vaak heb gelezen. De grande finale met de definitieve oplossing is aan u gewijd, monsieur Hercule Poirot.” Die sfeer en de manier waarop het plot wordt onthuld, vind je terug in het boek. Elk hoofdstuk heeft een begint met een stukje uit ‘uitvaartrituelen onzer wereld door Augustin Rothmayer geschreven te Wenen, 1894’. Dat zijn leuke feitjes waar ik vaak om moest lachen maar echt waar lijken te zijn.
Ik heb kortom erg genoten van het boek maar het is absoluut geen makkelijk te lezen boek. Naast de typische Oostenrijkse/Weense woorden werden er meer moeilijke woorden gebruikt die ik graag wilde opzoeken ook al kon ik het niet altijd even goed plaatsen wat daar bedoeld werd. Toch komen er ook prachtige en humoristische zinnen voor in het boek zoals: “Zijn snorretje deed Julia aan een harige rups denken” of “De ochtendnevel hing als opgeklopte melk in de straten”. Prachtige zinnen, je ziet het gelijk voor je. Wat ik heel schokkend vond was het stuk over de nieuwe dierentuin in Wenen. Daar werden niet alleen dieren tentoongesteld maar ook mensen uit Afrika. Ze stond daar met hun hutjes op een podium en voeren ‘traditionele’ dansen uit. Ze leefden in de hutjes en iedereen kon het zien. Alsof ze aapjes waren die kunstjes konden uitvoeren. Schokkend vond ik dat. Het blijkt dat dit echt zo is gebeurd.
Kortom het was een heerlijk boek om in weg te kruipen en rustig van te genieten maar je moet er wel echt de tijd voor nemen. Het nawoord is echt de moeite waard om te lezen, dan begrijp je het verhaal nog beter. Daarom geeft ik 4 sterren aan dit boek.
“Tot mijn volgende verhaal, in deze tijd of een andere” is de laatste zin van het boek, nu heel graag Oliver Pötzsch en tot die tijd ga ik Het boek van de doodgraver lezen.
Wilma
Boekencast
Genre: thrillers & spanning
Uitgever: Boekerij
ISBN: 9789022597637
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s: 442
Uitgave: januari 2022
Met dank aan Uitgeverij Boekerij voor dit recensie-exemplaar, in ruil voor deze eerlijke recensie.
