Om in de stroom van nieuwe boeken die verschijnen op te vallen, is het vooral voor debutanten extra moeilijk om onder de aandacht te komen. Dag Neijzen kwam samen met zijn uitgever, NAU uitgeverij, op het originele idee om zijn debuut ten doop te houden in het veilinghuis de Eland-de Zon te Diemen. Erg toepasselijk, omdat het boek als uitgangspunt twee meisjes heeft die op de veiling een koffer met onbekende inhoud kopen. Een koffer die net als vele anderen op Schiphol achter gebleven is. Elke drie maanden worden die achtergebleven koffers verzameld en aangeboden bij veilinghuis de Eland-de zon, iets waar ik geen idee van had.
Ik moet bekennen dat mijn moeder zaliger dol was op dat veilinghuis. De Zon (nog vóór de fusie) zat toen aan de Prinsengracht in Amsterdam. De catalogus werd door haar van te voren uitgeplozen en diverse dingen werden aangestreept, meteen met een maximum prijs erbij die ze ervoor wilde betalen. Ook waren er dozen met onbekende inhoud, meestal afkomstig uit inboedels, die geveild werden. Mijn moeder was dol op een gokje en kocht graag zo’n verrassingsdoos voor een prikkie. Daaraan moest ik denken toen ik het boek van Dag Neijzen, Op de Huid, ging lezen.
Het boek is opgebouwd vanuit het perspectief van de twee hoofdpersonen, Mark en Charly, die beide vanuit de ik-figuur zijn beschreven. Wanneer het boek begint, zijn Mark en Charly bij de woonboot van Karin, die al maanden spoorloos verdwenen is. Met zijn mobieltje filmt Mark alles wat ze doen. Waarom hij dat doet, is niet meteen duidelijk. Het blijkt dat ze bang zijn en alles willen documenteren wat ze zien.
Dan springt het boek zeven maanden terug in de tijd. Mark, die Charly kent via een online chatbox, wordt door haar op de hoogte gebracht dat Karin, met wie ze samen die koffer heeft gekocht, van het ene op het andere moment spoorloos verdwenen is. Ze doorzoeken haar boot en komen heel veel beeldmateriaal tegen dat Karin zelf gefilmd heeft. Hieruit blijkt dat ze het gevoel had al maandenlang gevolgd te worden. Is ze paranoia geworden of is er echt iets aan de hand?
Karin heeft al haar twijfels en angsten uitgesproken en als selfies gefilmd. Zo blijkt de koffer een afschuwelijke, maar ook zeer waardevolle inhoud te hebben. Charly, een alleenstaande moeder, heeft geen tijd om zich verder met die inhoud bezig te houden en wil er eigenlijk niks meer mee te maken hebben. Karin besluit de koffer plus inhoud te begraven vlak bij haar woonboot. Ze is duidelijk bang geworden en hoopt zo onbekend te blijven. Maar er blijken toch mensen achter te zijn gekomen dat Karin die koffer in haar bezit heeft gehad. En nu is ze verdwenen. Samen met Mark gaat Charly haar vriendin Karin zoeken. De paranoia blijkt realiteit te worden nu de mensen die op de koffer jagen hen in het oog krijgen en ook de jacht op hén openen. Via oude Latijnse teksten vinden Mark en Charly een connectie tussen de inhoud van de koffer en een nogal obscuur geheim katholiek genootschap, de Broederschap van Bartholomeüs. En dan volgt er een kat en muis spel tussen enerzijds de achtervolgers die de koffer willen hebben en anderzijds Mark en Charly die Karin terug willen vinden.
Neijzens hoofdpersonen zijn heel bijzondere types. Ten eerste hebben we Mark, die journalist is. Na een motorongeluk is hij in een rolstoel beland. Hij is heel handig met de computer en heeft onder een andere naam via een chatbox contact gemaakt met Charly en Karin. Maar in hoeverre is hij te vertrouwen? Wat zijn de motieven waarmee hij Charly wil helpen met de zoektocht naar haar vriendin, Karin? En waarom is hij ook zo geïnteresseerd in die koffer? Daarnaast hebben we Charly, een ras-Amsterdamse van Surinaamse afkomst met een kind dat ze alleen opvoedt. Een heerlijk type met het hart op haar tong, die soms grove straattaal bezigt. Haar motieven lijken oprecht: ze wil haar beste vriendin terug, geen gedoe en ze wil rustig haar kind opvoeden. Neijzen maakt van haar een hartverwarmend personage en blijft heel consequent in haar taalgebruik. Ik geef hiervan een voorbeeld wanneer zij voor het eerst bij Mark thuis komt.
[Mark] ‘Hé, welkom. Je ziet er goed uit.’
Ik [Charly]denk: ja natuurlijk zie ik er goed uit, hoef je mij niet te vertellen. Maar goed, ik zeg maar ‘Dank je’. En ik zoom in met mijn camera op zijn lach terwijl ik me afvraag of ik die gast wel kan vertrouwen. Hij gaat me voor, of rijdt me voor, naar de woonkamer terwijl ik alles film. Nou, da’s geen vooroordeel, alle mannen zijn viezeriken… wat een puinbak… Een krantenbak. Hoezo kranten? Heeft ie geen internet?
Dag Neijzen heeft met zijn debuut een indrukwekkende thriller geschreven. De spanning van een voortdurend op de achtergrond aanwezige, onzichtbare vijand wordt gecombineerd met hoofdpersonen die hun eigen agenda hebben en regelmatig een loopje nemen met de waarheid. Want wat is waar? Wat is echt en wat is fake-nieuws? In hoeverre kun je iemand vertrouwen die je alleen via internet kent? Neijzen stopt veel van dat soort vragen in zijn boek. Maar in plaats van de plot of de actie te vertragen, geven die filosofische bedenkingen juist meer diepte en spanning aan het verhaal. Voeg daar de loeispannende finale aan toe, waarvan je geen idee hebt welke kant het uitgaat, en je hebt een topthriller. Dat is wat dit is, een topthriller. Vier en een halve ster.
Roelant
Boekencast
Auteur: Dag Neijzen
Genre: thriller
Uitgever: NAU uitgeverij
Aantal pagina’s: 290
ISBN: 9789083358109
Hartelijke dank aan NAU Uitgeverij voor het beschikbaar stellen van dit recensie-exemplaar, in ruil voor deze eerlijke recensie.
