Marja Visscher heeft reeds heel wat historische romans op haar naam staan. Vaak stelen vrouwen de hoofdrol in haar werk, maar ook mannen staan soms in de schijnwerpers. Zo schreef ze bijvoorbeeld recentelijk nog Benjamin Franklin. Als geschiedenisliefhebber was ik wel benieuwd naar de boeken van Marja Visscher en aangetrokken door de mooie cover van Het stadspaleis aan het Spaarne begon ik gretig het verhaal over Keetje (Cornelia Catherina Hodshon) te lezen.
Eind 18de eeuw, Haarlem, de twaalfjarige Cornelia Catherina Hodshon verliest haar vader, nadat ze eerder ook haar moeder verloren had. Samen met haar twee broers erft ze een vermogen die beheert zal worden door haar voogden. Die beslissen bovendien dat het echtpaar Delprat zal instaan voor de opvoeding van Keetje en haar broers.
Manon, de dochter van het echtpaar, raakt bevriend met Keetje. Samen dromen ze ervan om ooit in een stadspaleis te wonen. Hun vriendschap groeit doorheen de jaren en hun band wordt steeds sterker. Wanneer ze beiden volwassen zijn kan Keetje eindelijk over haar eigen geld beschikken. Ze beslist om te beginnen met de bouw van haar eigen stadspaleis aan het Spaarne. Maar het gaat niet goed met Manon, die last heeft van stemmingswisselingen door de slechte band met haar ouders. Wanneer Manon beschuldigd wordt van een misdaad en opgesloten wordt in een dolhuis zal Keetje er alles aan doen om haar hartsvriendin te helpen.
Er is niet zoveel bekend over Keetje Hodshon, hoewel ze een heus stadspaleis bezat en vermogend was. Dit fascineerde de auteur en zette haar aan om deze roman te schrijven. Doordat er niet zoveel terug te vinden is over mevrouw Hodshon heeft de auteur heel wat aangevuld met haar eigen fantasie. Het stadspaleis aan het Spaarne brengt ons het verhaal hoe Marja Visscher denkt hoe het zou kunnen zijn gegaan in de 18de eeuw.
Zonder spoilers te verklappen deed het verhaal mij denken aan de serie Gentelman Jack over Anne Lister. Hoewel Keetje niet zo vrij en onbezonnen lijkt als Anne zijn er toch wel wat overeenkomsten met beide personages. Het verhaal speelt zich af met op de achtergrond Nederland van eind 18de eeuw. De historische feiten die de auteur aanhaalt uit deze periode worden weinig gekaderd, waardoor het voor een Belgische lezer toch af en toe wat moeilijk was deze te begrijpen. Hier en daar heb ik toch even mister Google geraadpleegd voor wat meer duiding. Ik kan me voorstellen dat Nederlandse lezers hier geen moeite mee zullen hebben gezien het tot hun algemene kennis zal horen.
Marja Visscher heeft een fijne, eenvoudige schrijfstijl. Het stadspaleis dat centraal staat in het verhaal, wordt mooi in beeld gebracht. Ik had onmiddellijk zin om deze even een bezoekje te brengen en met eigen ogen te bewonderen wat Keetje ervan gemaakt heeft. Er is bitter weinig terug te vinden over het leven van Keetje en dit kon je ook merken aan het verhaal. Soms kreeg ik het gevoel dat alles rond Manon draaide en de relatie die zij had met haar ouders. Wat een beetje jammer is, de auteur had zoveel meer uit het verhaal van Keetje kunnen halen. Het moet niet eenvoudig geweest zijn voor een vrouw om op haar eigen benen te staan, zonder man om zich heen in een samenleving die dit wel vereiste. Ik had graag geweten hoe haar omgeving naar haar keek? Hoe was haar relatie met de bouwheer, haar boekhouder, … en hoe keken zij naar haar? Hadden ze wel respect voor haar? De auteur had hier zoveel meer mee kunnen doen, gezien het interessante onderwerpen zijn om uitgediept te worden.
Dit neemt niet weg dat het verhaal van Manon mij fascineerde en mij diep raakte. Deze wordt op een harde, realistische en voor mij herkenbare manier in beeld gebracht.
Het stadspaleis aan het Spaarne is een mooie, onderhoudende historische roman. Het is vooral een boek over onvoorwaardelijke vriendschap tussen twee sterke vrouwelijke personages. 3.5 ster.
Silke
Boekencast
Genre: roman
Uitgever: Zomer en Keuning
ISBN: 9789020549515
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s : 320
Uitgave: februari 2023
Met dank aan Zomer en Keuning voor dit recensie-exemplaar, in ruil voor een eerlijke recensie
