Michiko Aoyama werkte voor een Japanse krant in Sydney en als redacteur van een tijdschrift in Tokio voor zij zich op het fulltime schrijven stortte. De bibliotheek van geheime dromen haalde de tweede plaats van de Japanse boekhandelsprijs. Ik had tot dan toe nog nooit iets gelezen van een Japanse schrijver of schrijfster, dat maakte mij wel nieuwsgierig. Ook de titel is intrigerend, wat zou daarmee bedoeld worden? Ook al is de omslag vrij gewoon, een bed, een boek en een poes, toch doet de stijl van tekenen Japans aan.
Het boek is een roman en gelijk ook een verhalenbundel. Dus ook letterlijk een bibliotheek vol verhalen van verschillende mensen met geheime dromen. Hatori Community House met mevrouw Sayuri Komachi als bibliothecaresse vormt de verbindende factor tussen deze verhalen. Het boek vertelt over mevrouw Sayuri Komachi het volgende:
“Ze is een enorme, enorm grote vrouw. Ze is niet zozeer dik, maar vooral groot. Ze is bleek, haar kin gaat naadloos over in haar nek, ze heeft een beige schort om en daaroverheen draagt ze een wijd, roomkleurig vest.”
In het boek lees je over de geheime dromen van Tomoka, 21 jaar jong en verkoopster van dameskleding; Makoto, vijfendertig jaar, hoofd financiën bij een meubelfabrikant; Natsumi, 40 jaar voormalig tijdschriftredacteur; Hiroya, 30 jaar, een werkloze afgestudeerde jongeman en Masao, 65 jaar, gepensioneerd. Ze komen om een of andere reden terecht bij Hatori Community House en belanden dan vervolgens bij mevrouw Sayuri Komachi voor advies over boeken die ze kunnen gebruiken. Zoals Tomoka, die kwam voor een computercursus en vervolgens advies vroeg over de boeken die geschikt waren om thuis verder te studeren. Mevrouw Sayuri Komachi geeft aan welke boeken het beste zijn en waar die te vinden, maar ze geeft ook altijd advies voor een bonusboek en geeft dan een zelfgemaakt vilten figuurtje mee. Dat bonusboek en dat figuurtje blijken diegene op het spoor te brengen van hun geheime dromen. Door te lezen over de geheime dromen van deze Japanners ga je ook nadenken over je eigen geheime dromen. Wat zijn mijn geheime dromen en hoe kan ik die tevoorschijn roepen?
Ik vond het een heel bijzonder boek, losse verhalen die toch samen een boek vormen. Er is ontwikkeling te zien bij de hoofdpersonen die in elk verhaal terugkomen en ook in het hoofdpersonage in de losse verhalen. Een aantal van hen kom je ook weer tegen in een van de andere verhalen. Het is daarom wel belangrijk om ze te lezen zoals ze aangeboden worden in het boek. De schrijfstijl is helder en leest makkelijk weg. Japanners leven volgens strikte normen en waarden en hebben nogal wat gebruiken en omgangsvormen die heel anders zijn dan in Nederland. Die vind je ook terug in het boek. Een voorbeeld:
“Meneer Kiriyama, waarom doet u zoveel moeite voor mij? Het was een eenvoudige vraag. Ik was geen vriend van hem en hij stond niet bij me in het krijt. We hadden alleen weleens samengewerkt.”
Dit maakt het boek heel bijzonder. Doordat het vijf korte verhalen zijn, heb je de neiging om door te lezen tot het verhaal uit is. Dan moet je echt even bijkomen en reflecteren om daarna toch weer door te willen lezen in het volgende verhaal. Als een doos bonbons waaruit je toch steeds weer een bonbonnetje neemt, ook al had je je voorgenomen er maar een op te eten.
Het boek zit knap in elkaar en ik snap best dat Michiko Aoyama hier een prijs voor heeft gewonnen, maar het is wel een kwestie van verwachtingen managen. Als je een boek verwacht met een doorlopend verhaal kan je teleurgesteld zijn. Het zijn verhalen met, naast Hatori Community House, mevrouw Sayuri Komachi, de vilten figuurtjes en de verrassingsboeken als hoofdrolspelers. Ik vond het een verrassend boek dat ingenieus in elkaar zit. Daarom geef ik het boek 4 sterren.
Wilma Boekencast
Genre: Literaire roman
Uitgever: J.M. Meulenhoff
ISBN: 9789029095907
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s: 288 pagina’s
Uitgave: april 2023
Dank aan uitgeverij J.M. Meulenhoff voor dit recensie-exemplaar dat ik heb ontvangen in ruil voor deze eerlijke recensie.
