Maar je lacht toch nog? is het tweede boek van Mae Zaal en Iris de With. Door hun verhalen over depressie te delen hopen zij de schaamte te doorbreken. Met hun stichting Let’s break the shame doen zij op dit gebied al belangrijk werk. Het eerste boek dat zij schreven heet What we wish you knew en is enkel in het Engels verkrijgbaar. In dit korte boek gaan zij in op wat ze zouden willen dat zorgprofessionals wisten tijdens hun behandelingen.
Voor ik begon met lezen was ik niet bekend met het werk van Mea en Iris en tevens niet met Lets break the shame. Wel ben ik bekend met depressie. Ik denk dat iedereen dit in zijn leven wel eens tegenkomt, bijvoorbeeld in zijn of haar omgeving. In deze tijd van overprikkeling en een teveel aan informatie denk ik dat het werk dat deze meiden doen extra belangrijk is geworden.
Mea en Iris hebben beiden al veel te maken gehad met zware depressies. Ze zien veel onbegrip hier naartoe en schaamte bij de mensen die onder deze ziekte leiden. Stellen ze zich niet een beetje aan? Door hun verhalen te vertellen zetten ze een stap in het verbreken van het taboe en de schaamte. Je hoeft geen traumatisch verleden te hebben om te leiden aan een depressie. Het boek biedt hopelijk herkenning en coping mechanismen.
Het verhaal begint met een proloog, die vervolgt en eindigt bij de epiloog. Deze trok mijn aandacht en vond ik erg sterk, had zelfs iets poëtisch. De hoofstukken wisselen af tussen de verhalen van Mae en die van Iris en beginnen bij hun jeugd. Je leest in chronologische volgorde door hun leven, tot het heden. Bij het lezen van de eerste hoofdstukken, waar ze beide nog erg jong zijn, vraag ik mij vaak af hoe je je dit herinnert en of je op zo’n jonge leeftijd al besef van de situatie kunt hebben. Dit is niet het geval, maar anders was het waarschijnlijk niet goed mogelijk om situaties te beschrijven waarin je zo jong bent. Daardoor was dit voor mij even inkomen.
Naarmate ik verder lees en de meiden ouder worden herken ik langzaamaan patronen in hun jeugd en reacties op de situatie. Ik zit in het verhaal en leef mee met beiden. Steeds vaker zijn er herkenbare situaties, van Mae wordt bijvoorbeeld lichamelijk steeds meer geëist.
Jezelf terugvinden, patronen herkennen en doorbreken en grenzen aangeven zijn voorbeelden van onderwerpen die aan bod komen. Maar je lacht toch nog leest gemakkelijk weg. De schrijfstijl is persoonlijk, maar leest niet als een dagboek. Het is open en eerlijk geschreven en vrij overkoepelend, gezien hun gehele tijdlijn is neergezet. Toch word soms ergens iets meer op ingegaan. Dit geld voor zowel Iris als Mea. Soms schrijft Iris naar mijn idee meer vanuit emotie. Verder komen de schrijfstijlen van beide zodanig overeen dat je niet het idee hebt dat je bij het wisselen van hoofdstuk, wisselt van auteur.
Er zaten veel leerzame situaties in Mae en Iris hun verhalen. Ik vind het knap hoe open zij beiden zijn. Ik ging met twijfels lezen, vroeg mij af of het diep genoeg zou gaan en mij zou pakken, maar dit deed het zeker. Maar je lacht toch nog? is een belangrijk boek voor iedereen die bekend is met depressie of dit herkent in zijn of haar omgeving. Ik geef dit boek 4 sterren.
Jasmijn
Boekencast
Genre: non-fictie
Uitgever: HarperCollins Holland
ISBN: 9789402711929
Uitvoering: Paperback
Aantal Pagina’s: 303
Uitgave: april 2023
Dit recensie-exemplaar hebben wij ontvangen van HarperCollins Holland in ruil voor deze eerlijke recensie.
