‘Free fallin’ – Edith van Walsum

Boekencast heeft iets unieks voor alle volgers. Een reeks columns geschreven door een wekelijks wisselende auteur. Vanaf 14 augustus lees je wekelijks onder deze banner een persoonlijk verhaal van een bekende auteur. Als Boekencast bestaan wij vanaf 1 juli en hebben wij, mede door onze leeservaring, ook een goede relatie weten op te bouwen met een groot aantal auteurs, naast het lezen en recenseren van hun werk. We hebben de auteurs benaderd met de vraag om een bijdrage te leveren aan ons blog middels een unieke en persoonlijke kijk op het thema ‘Lezen en schrijven met muziek’.

Het levert stuk voor stuk niet eerder gepubliceerd werk op van de auteur. We hopen dat je als lezer zult genieten van hun column. Wij publiceren hun bijdrage met trots, volledig en ongecensureerd. Heel veel leesplezier. En lees vooral hun boeken. Die zijn ook meer dan de moeite waard. Veel dank aan de auteurs die hebben meegewerkt.

Vandaag aan de beurt; Edith van Walsum. Het liefst zwerft Edith met hond Josefien door de havens en langs het Markermeer of drinkt ze tot diep in de nacht een wijntje met vriendinnen. Familie en vrijheid zijn haar alles. Haar vijfde roman HannaH is nu te koop.

Zodra ik leerde lezen en schrijven was ik verslaafd, verslaafd aan letters, de geur van drukinkt, de bladzijden die ritselden tussen mijn vingers, de verhalen die tussen de omslag verborgen lagen. Boeken waren mijn knuffeldieren, sliepen naast me op het kussen. De personages werden mijn vrienden of vijanden, hun belevenissen mijn avonturen. Ik leerde gevoelens kennen. Tranen in mijn ogen die in de werkelijkheid droog bleven. Naast mijn eigen leven kwam er een droomwereld bij waar ik in kon verdwijnen, waar ik mezelf niet meer was. Of eigenlijk waardoor ik steeds meer mezelf werd.

Vanaf mijn twaalfde hield ik jarenlang een geheim dagboek bij, dat gebeurde in diepe stilte in bed, met gespitste oren of er niemand de trap op kwam.

Als ik huiswerk maakte, ging de radio aan, ik móest muziek horen, zonder muziek kon ik niet leren. Mijn ma vond dat raar, volgens haar kon een mens niet leren met die herrie. Als ze de radio uitzette, sloeg ik mijn leerboek dicht, dus de radio ging met een norse ruk aan de knop weer aan. Behalve huiswerk schreef ik gedichten en kalkte schoolschriften vol met verhalen.

Nog altijd heb ik muziek aan als ik werk aan een boek. Het liefst schrijf ik in de nacht, als de buitenwereld donker is en zwijgt. Alleen de muziek en ik. Opzwepende rock, weemoedige lyrics of bovenaardse klassieke muziek. Soms hoor ik mezelf zachtjes meezingen. Dan zijn  tekst en muziek één geworden.

Soms word ik wakker met een song in mijn hoofd, waarschijnlijk weerspiegelt het lied mijn stemming of klinkt mijn droom er in na.

Het nummer dat me  tijdens het schrijven van Hannah het meest ontroerde, komt van The Stones: ‘Wild horses couldn’t drag me away’. Nergens wordt het verlangen, het onvermogen, de sterke wil en de liefde van HannaH en Karel zo goed bezongen. Ik kon niet anders dan het in wanhoop meebrullen.

In de stilte kan ik niet schrijven. Kom ik niet bij die diepe  onderbewuste laag in mij die ik nodig heb om te schrijven. Zonder muziek verlies ik mijzelf niet. En dat moet als ik schrijf.

Soms denk ik in songteksten.
Ik kreeg eens een geredigeerd manuscript terug van de redactie en toen ik aangeslagen staarde naar de rode strepen in de kantlijn, hoorde ik Melanie schreeuwen  ‘Look what they ‘ve done to my song Ma, look what they ‘ve done to my song.’ Verbijsterd waren we, zij en ik.

Muziek roept in mij allerlei heftige felle emoties op, alle gevoelens eigenlijk die ik als mens heb.
Als een hark woelt muziek de harde aangeharkte aarde los tot ik ben bevrijd.

I am free, free fallin.
Uit Free Fallin van Tom Petty.

 

Share

You may also like...

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *