Lene Beelen (1988) studeerde zowel aan de Katholieke Universiteit van Leuven als aan de Universiteit van Gent. Zij behaalde een master in de klinische psychologie en in de arbeids- en organisatiepsychologie. Nadien volgde zij een postgraduaat Psychoanalytische Psychotherapie volgens Freudiaans-Lacaniaans kader. Ze werkt voor de AP Hogeschool en is daarnaast werkzaam als klinisch psycholoog en psychoanalytisch psychotherapeut binnen een praktijk, nadat zij eerder jarenlange brede ervaring opdeed in de geestelijke gezondheidszorg.
Met Tussenhuids schrijft zij haar debuutroman. Het boek oogt wonderschoon en richt zich met het omslag, middels een kleurrijke kunstzinnige uiting, op de verbinding tussen lichaam en geest. Schitterend en goed verzorgd. Of het verhaal volledig fictief is of is gebaseerd op daadwerkelijke ervaringen en gevoelens blijft onduidelijk. Geloofwaardig is het in ieder geval wel.
Moia is het hoofdpersonage in dit boek. Toen zij nog te jong was om herinneringen te maken, is haar vader verdronken, en haar moeder kan alleen maar kwaad spreken over haar vader, die ze liefst beter had gekend. Haar relatie met haar vriend Seppe, de tweelingbroer van haar beste vriendin Frêle, zorgt voor een eerste confrontatie met haar eigen gevoelens van eenzaamheid. Het gezin waarin Frêle en Seppe opgroeien is niet alleen buitengewoon liefdevol en hecht, Moia wordt ook gastvrij ontvangen en opgenomen in het gezin.
‘Toon Hermans schreef ergens dat liefhebben meer lief is dan hebben’
De verschillen tussen haar eigen thuis en dit nieuwe gevoel van ergens bij te horen zijn zo groot dat de onrust en vertwijfeling alleen maar groter worden. Tot ergernis van haar moeder gaat Moia graven in het verleden toen haar vader en moeder nog samen waren. Aan de andere kant is het de vraag of Moia na een traumatische ervaring in de vorm van een verkrachting nog wel zo welkom is bij Seppe en zijn gezin.
Lene Beelen kan de verbinding tussen lichaam en geest goed in woorden vangen. Ze bewijst met dit debuut dat zij over meerdere talenten beschikt door dit te verpakken in een krachtig coming-of-age verhaal. Dat de personages realistisch overkomen en dito gedrag vertonen is met het oog op haar professie te verwachten. En deze komen dan ook volledig uit.
Het boek laat zich niet snel lezen. Lettertype, lettergrootte en veel korte hoofdstukken zorgen voor een goede balans met de schrijfstijl. Die is complex te noemen met veel ruimte voor het gebruik van vergelijkingen en metaforen, afgewisseld met soms enigszins krampachtige of ronduit wollige zinsconstructies. Het verhaal toont de wereld vol onzekerheden waarin een jongvolwassene zich veelal moet bewegen. Veel van deze vertwijfelingen zijn te classificeren als zeer waarheidsgetrouw, aangezien hier in huis een leeftijdgenoot van Moia rondloopt als vergelijkingsmateriaal. De herkenning en dit realisme vormen een grote mate van de aantrekkingskracht van dit boek op mij als lezer.
‘In de herfst door een bos lopen is als vallen in een doos pastelkrijt’
De soms poëtische zinnen worden helaas enkele keren teniet gedaan door taalkundige hikken. ‘Een even groot probleem dan’, ‘Ze beviel haar om in het midden van het veld te wachten’ en ‘de witte t-shirt’ zijn hiervan enkele voorbeelden die zo’n sterk contrast vormen met de zorgvuldig geconstrueerde zinnen in de rest van het verhaal, dat ze alleen maar meer opvallen. Dit had redactioneel moeten worden gesignaleerd.
⭐️⭐️⭐️⭐️ Wat uiteindelijk blijft hangen is de boodschap achter dit verhaal, dat boeit van start tot finish. Een zeer ervaren psycholoog en therapeut toont ons de wereld waarin jongvolwassenen moeten knokken om er bij te horen. Het aangaan van vriendschappen en het behouden van deze relaties vragen om support van ouders en andere volwassenen. Alleen dan is er kans om aan een verstikkend gevoel van eenzaamheid te ontkomen.
Door social media en de coronapandemie is het als jongvolwassene al moeilijk om de fysieke connectie te maken met leeftijdgenoten. Karakteristiek is de vraag die wij als ouder ontvingen van onze dochter, die na alle maatregelen weer uit kon gaan: ‘Feestvieren, hoe deed ik dat ook al weer?’
Persoonlijke songtekst:
‘My father always promised us
That we would live in France
We’d go boating on the Seine
And I would learn to dance
I sail my memories of home
Like boats across the Seine
And watch the Paris sun
As it sets in my father’s eyes again’
(Nina Simone – ‘My father‘)
Peter
Boekencast
Genre: literaire roman
Uitgeverij: Prometheus
ISBN: 9789044654363
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s: 304
Verschijningsdatum: januari 2024
Hartelijke dank aan Uitgeverij Prometheus voor het beschikbaar stellen van dit recensie-exemplaar.
