Ik was blij verrast om te lezen dat er een vervolgdeel uitgegeven werd van De laatste libelle. Dit boek heeft diepe indruk op me gemaakt en daarom ben ik heel blij om verder te lezen in de geschiedenis van Cussy en haar dochter. De omslag van het boek is weer een plaatje om te zien. Het heeft precies dezelfde stijl als De laatste libelle maar dan groen in plaats van blauw. Het ademt dezelfde mystieke sfeer.
Let op: Wanneer je De laatste libelle nog niet hebt gelezen, kan deze recensie spoilers bevatten.
Het is inmiddels 1953 en er is nog niet veranderd sinds 1936. Haar moeder Cussy werd gediscrimineerd omdat ze anders was, daarom leefde ze diep in het bos. De discriminatie ging zo ver dat ze niet mocht trouwen met de liefde van haar leven. Wanneer zij en haar geliefde worden gearresteerd omdat ze samenwonen, staat Honey er alleen voor. Gelukkig hadden haar ouders haar er al op voorbereid.
Gelukkig bestaan in de bossen en bergen van Kentucky de boekbezorgsters nog die een belangrijke rol spelen om het analfabetisme te bestrijden. Honey houdt zich, net als haar moeder, schuil in de bossen en verdient zo haar geld. In de maatschappij zijn nog steeds mannen de baas, mannen die bepalen dat iemand als Honey geen vrijheid verdient. Ze is immers een gevaar om hun positie in de maatschappij te verliezen, daarom moet ze opgesloten worden in een heropvoedingsgesticht.
Ik vond het opnieuw een indrukwekkend verhaal. Deze keer vooral vanwege het doorzettingsvermogen van Honey.
‘Toen ik klaar was met werken, bladerde ik de oude krant door. Ik bleef hangen bij een overlijdensbericht dat iemand met een zwarte stift omcirkeld had, van een man die Byrne McDaniel heette. Er werd geschreven over een rechtszaak waar deze inwoner van Kentucky lang geleden bij betrokken was geweest:
‘Tijdens een baanbrekende rechtszaak waarin hij zijn ontvoogding had aangevraagd, werd Byrne McDaniel door de rechter onafhankelijk verklaard.’
Honey zet alles in het werk om ook onafhankelijk te worden verklaard. Ze wordt dan gezien als volwassene en omdat ze in haar eigen onderhoud kan voorzien, hoeft ze dan niet naar een opvoedingsgesticht. Of haar dit lukt mag je zelf gaan lezen.
Ik vind het leuk dat, hoewel discriminatie nog steeds een rol speelt in dit verhaal, je vooral leest over het overleven en vechten voor een zelfstandige plaats in de samenleving als vrouw in wereld waarin mannen bepalen wat al dan niet goed voor je is.
Er wordt geschreven dat Dochter van de libelle een los te lezen vervolgdeel is, maar daarmee doe je het verhaal echt te kort. Voor mij horen de twee boeken absoluut bij elkaar. Met de eerste zin was ik gelijk weer terug in Kentucky, alsof ik weer terugkwam bij een familielid die ik heel lang niet had gezien. Waar ik bij De laatste libelle nog moeite had om in het verhaal te komen, was dat hier niet het geval. Het was echt genieten en heeft opnieuw diepe indruk gemaakt en dan vooral de vechtlust van Honey en het niet opgeven, het zich durven uitspreken. Ook dit boek zal ik niet heel snel vergeten, dit boek reist met me mee.
Wat het extra leuk maakt is de rol die de boeken dan ook weer krijgen in het verhaal.
Even later legde ik de quilt opzij en ik pakte de dichtbundel die juffrouw Forster me had gegeven om me in de woorden te verliezen. Boeken zijn je redding. Dat wist mijn gekwelde hart als geen ander.
Ik hoop dat Kim Michele Richardson nog veel boeken mag schrijven, ze is een fantastische schrijfster. Ik kan niet anders dan 5 sterren geven.
Wilma
Boekencast
Genre: historische roman
Uitgever: KokBoekencentrum fictie
ISBN: 9789029737999
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s: 352
Uitgave: februari 2025
Bedankt KokBoekencentrum voor dit recensie-exemplaar in ruil voor een eerlijke recensie.
